نوستالوژی خونه بابابزرگه

یادمه سالهای دور

سالهای نه دور دور

توی شهر قصه مون

قصه ی پر غصه مون

محله ای قدیمی بود

کوچه هاش باریک و تنگ

خونه هاش کاهگلی بود

سر یک کوچه تنگ

جایی که قطار رو ریل آهنی

زوزه کشون ، می کرد دلنگ دلنگ

خونه ی قدیمی و قشنگی بود

روبروش درختچه های رنگی بود

یادمه سالهای دور

سالهای نه دور دور

عید نوروز که می شد

بهانه ی بهاریمون به روز می شد

لباسا رنگ و وارنگ

تیپامون کلاس بالا، 

گاهی قشنگ

جیبامون پر از پول و

دلامون خالی از هر کینه می شد

پسرا با عروسا، دخترا با دومادا

عمو ها وعمه ها و طایفشون

دایی ها و خاله و بچه هاشون

اولین قرارشون

اون خونه ی کاهگلی بود

خونه ی امیدشون

خونه ی بابا بزرگ پیرشون

خونه ی عزیز ناز مهربون.

***

یاکریم و جوجه هاش

 بالای در لونه ای داشت

قلیون بابا بزرگ با قل قلش  

عالمی داشت

چایی دبش عزیز، رو سماور،  

آخرنداشت

عکس خندون عمو عباسمون 

غبار نداشت

تو اتاق و پسینه 

همگی کنار هم جا می شدیم

اتاقش گاهی برا نشستن ما بچه ها جایی نداشت

با همه خوب و بد اخلاق مون

نگاه تیز عزیز مهربون به عمه جون

و گاهی زیرجولکی به خاله جون یا بابا جون

خونه ی کاهگلی بابابزرگ دنیایی داشت

سفره ی بابابزرگ خالی می شد و پر می شد

شیرینی و آجیلا خورده می شد

حرفهای ناگفته مون گفته می شد

چشممون به دیدن فامیلامون روشن می شد

خیلی زود

بابا بزرگ، 

بچه ها و نوه ها رو صدا می کرد

دیدن اسکناسا و سکه هاش

رو تک تک صورتاشون،‌

خنده رو نقاشی می کرد

پیرمرد

یادشو با عیدی دادناش

تو دلا حکاکی می کرد

عزیزم با خنده ها و دعاهاش

مهمون نوروزی شو  راهی می کرد

***

یه سال می شه 

که یاکریم از خونشون پرکشیده

خداوند رو خونشون

گرد غریبی پاشیده

یه سال می شه 

که چشامون 

روی عزیز و ندیده

دلامون از دوری بابا بزرگ

نقش جدایی کشیده