دلم گرفت از این زمون ...

 

دلم گرفت، از این زمون 

از این دلِ نامهربون

از دوستی های عبوری

پرتب و تاب و تنوری

و  گاهی هم....

سیاه بازی و لاتوری

دلم گرفت، از خودمون

از این خودِ گمشدمون

از این سرک کشیدنا...

دزدکی هم رو دیدنا...

بی وفایی،

دروغ گویی...

دو رویی و دل زدنا...

دلم گرفت، به این نشون و اون نشون

گیر افتادم تو خونمون

تو دامِ عشقی مهربون

کنارمون

نازدونه ی دردونمون.

دلم می خواد، رها باشم؛

رها چو باد و باز باشم؛

برم به اوج آسمون،

از اون بالا

نگا کنم به خونمون،

به کوچمون،

محله و دیارمون.

نگاه کنم به خودمون،

همسایمون،

مناره های شهرمون.

از اون بالا نگا کنم،

به خوبیا و دوستیا،

به زشتی و پلیدیا،

له شدن ضعیفا و گندزدن پولدارمون.

دلم می خواد، برم به اوجِ  اوج آسمون

آسمونِ محله مون

برم بالا،  همسایه خدا بشم؛

بگم خدای مهربون

دوسِت دارم؛

دوستم داری! بیا و لحظه ای برام،

 قصه عاشقی بخون...

از عشقای راست راستکی

دوست داشتنا

از ته جون.

.

.

.

رها – بیست و سوم خرداد 91