ساز ناکوک ...

نمی دانم، چرا امشب دلم تنگه!

تو گویی،

یک نفر اینجا،

درون ِ من،

مدام با من می جنگه!

نه مشق شور و شیدایی کند بامن،

نه درچشمان شوخش،

 شوق نیرنگه!

نه زخمه می کشد بر ساز ناکوکم،

نه در عمق صدایش،

ناز و آهنگه!

همی گویم خیالش وهم و افسون است،

کنم او را زدل بیرون؛

ولی خندم به این حالم؛

دل پر خون من،

سنگی تر از سنگه !

رها – مرداد 1392