به حرمت نزول آسمانی ات ...

هلیای من ...

گاهی در ظلمات سرد روزگار،

 کورسوی پنجره ی خانه ای دور دست

گرمی بخش جانمان می شود؛

و در اندیشه ها مان،

نور،  در فانوس شبگرد کوچه ها تجلی می کند؛

و عشق را در پیچ و خم تقدیر زمانه به انتظار می نشینیم ؛

ناز و نیاز در پشت لباس های فاخر معنا می یابد؛

و نان را با پشتی خمیده

به عاریه می گیریم؛

در این شهر بندگی،

به حرمت نزول آسمانی ات

کمک کن!..

تا نور و عشق و ناز و نیاز و نان را در قنوت نمازت بیابیم،

قامتمان جز برای رکوعت نشکند

و زانو هامان جز برای سپاست

غبارآلود نگردد.

یَا حَنَّانُ یَا مَنَّانُ

رها مرداد 92